Προσδοκώ Ανάστασιν νεκρών

 Δημήτριος Π. Λυκούδης

Θεολόγος – Φιλόλογος, Υπ. Δρας Παν/μίου Αθηνών

    Η αθανασία της ψυχής αποτελεί βασική θρησκευτική δοξασία με βαρύνουσα δογματική και εσχατολογική αναγωγή. Η πίστη δηλαδή, ότι η ζωή συνεχίζεται μετά το θάνατο είναι κοινή – στο βασικό πυρήνα της – σε πολλά θρησκεύματα, ανάλογα βέβαια με τις κατά τόπους πολιτιστικές και πολιτισμικές ιδιαιτερότητες[1] . Στην παρούσα φάση, το ενδιαφέρον μας εστιάζεται στην Ορθόδοξη χριστιανική διδασκαλία της Ανατολικής Εκκλησίας και στην ποικιλία των θέσεων και αληθειών που υϊοθετούν οι Πατέρες της Εκκλησίας, που κυμαίνονται και διανθίζουν τόσο την αλληλοσυμπλήρωση και ¨ιδιοθεσία¨ των όρων ¨αθανασία – ανάσταση¨ όσο και τη συγκαταβατική παραλληλία μεταξύ τους[2].

Advertisement

Ο Χριστός επί του Σταυρού

                                                     

Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη 

Θεολόγου – Φιλολόγου,

Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών

 

Μεγάλη Παρασκευή σήμερον και ο Χριστός επί του Σταυρού! Σήμερον κρεμάται επί ξύλου ο Κύριος της Δόξης, σήμερον «τα θεμέλια της γης εδυνήθησαν φόβω του κράτους σου»[1], « ο ήλιος εσκοτίζετο και γης τα θεμέλια συνεταράττετο»[2]. Όσες ομιλίες και κηρύγματα και αν δονήσουν τον αέρα, όσα κείμενα και αν συμπλεύσουν εις την βιβλιογραφικήν φαρέτραν του έντυπου κόσμου, όσοι ζωγράφοι και αγιογράφοι και αν επιχειρήσουν ν΄ αποδώσουν  το μεγαλείο της ημέρας αυτής, δε θα καταφέρουν παρά μόνο, να μας μυήσουν επιδερμικά εις το αφ΄ εαυτού ασύλληπτο σε κενωτική θυσία και υπερφυές σε διανοητική σύλληψη μυστήριο του Θεανθρώπου, στη Σταυρική Θυσία του Λυτρωτού Κυρίου Ιησού Χριστού.

Χριστός γαρ εγήγερται ευφροσύνη αιώνιος

Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη,

Θεολόγου – Φιλολόγου, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών

                 Η Ανάσταση του σώματος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού αποτελεί την πλέον αξιόπιστη, έγκυρη, αυθύπαρκτη, ζωηφόρα και θεοφόρα απόδειξη και πιστοποίηση, αμα δε και πραγματοποίηση του απολυτρωτικού Του έργου. Επί του Σταυρού ο θάνατος καταλύεται και αφανίζεται και επί του Άδου η φθορά αλλοτριώνεται, μάλλον δε εξαλείφεται και αποδυναμώνεται. Ασφαλώς, ο Κύριος Ιησούς Χριστός προσέλαβε όμοια με εμάς ανθρώπινη φύση και σώμα, ουχί κατά δόκηση ή μετ΄ αιθερίου και πλάνου σχήματος. Τουναντίον, σώμα όμοιο με το δικό μας, πλην βεβαίως της αμαρτίας. Παρά δε ταύτα, αν και η φθορά αποτελεί απόλυτη και καθολική απόρροια και φαινόμενο της έκπτωτης φύσεως, το σώμα του Κυρίου Ιησού Χριστού, αν και στην πραγματικότητα είναι νεκρωμένο, ταυτόχρονα, δεν μπορεί να παραδοθεί στη διαφθορά. Κατατέθηκε «η ζωή εν τάφω», ένεκα όμως της θείας πνοής και θεότητας που διακατείχε και διαπερνούσε το σώμα, αυτό το πανάγιο Σώμα είναι Θεού συνάμα Σώμα και ως εκ τούτου, ήταν απρόσβλητο και αδιαπέραστο στη διαφθορά του ¨χωροχρόνου¨. Κατά κάποιο τρόπο, η τριήμερη Ταφή του Ζωοδότου εξυπηρετεί , πάντοτε ασφαλώς πραγματική και αληθινή, την οικονομία της θείας λυτρώσεως, δηλαδή την αγάπη του Ακτίστου προς το κτιστό, το πέρασμα από τα Ουράνια στα επίγεια και την αγαπητική Αναστάσιμη μεταμόρφωση του κόσμου[1].

Σταυρός υψούται σήμερον και κόσμος αγιάζεται

Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη Θεολόγου – Φιλολόγου,
ΜΑ.,ΜΑ. Θεολογίας, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών

Το πολίτευμα της Εκκλησίας είναι σταυρικό. Η θεολογία, η λειτουργική και λατρευτική ζωή, η ορθόπρακτη βιωτή είναι έκφραση του μυστηρίου του Σταυρού. Είναι σταυρική , όχι γιατί περιορίζεται τυπολογικά σε μια εξωτερική και επιδερμική προσκύνηση του Σταυρού, αλλά γιατί βιώνει μυστηριακά την καθαρτική και φωτιστική ενέργεια του Θεού και χαριτώνει τον άνθρωπο, τον αγιάζει , τον καινοποιεί.