Κατηγορία: ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΕΣ ΑΠΟΡΙΕΣ
Γιατί λέμε ΟΧΙ στο ΞΕΜΑΤΙΑΣΜΑ; (Λειτουργικά Ζητήματα 13)
Σύντομα, μικρής διάρκειας, βίντεο που πραγματεύονται πνευματικά και λειτουργικά ζητήματα σε μορφή ερωταπαντήσεων. Τέτοιες απαντήσεις και πολλές ακόμη μπορείτε να βρείτε στο βιβλίο ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ, τόμος Α’, που κυκλοφορεί σε όλα τα χριστιανικά βιβλιοπωλεία, καθώς και από τις Εκδόσεις ΕΠΙΡΡΩΣΗ, στο τηλ. 6948038461 και εδώ: https://ekdoseisepirrosi.blogspot.com/
Δείτε το βίντεο εδώ!
Επιτρέπεται οι γυναίκες να ψάλλουν μαζί με τους άνδρες; Λειτ. Ζητήματα 10
Σύντομα, μικρής διάρκειας, βίντεο που πραγματεύονται πνευματικά και λειτουργικά ζητήματα σε μορφή ερωταπαντήσεων. Τέτοιες απαντήσεις και πολλές ακόμη μπορείτε να βρείτε στο βιβλίο ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ, τόμος Α’, που κυκλοφορεί σε όλα τα χριστιανικά βιβλιοπωλεία, καθώς και από τις Εκδόσεις ΕΠΙΡΡΩΣΗ, στο τηλ. 6948038461 και εδώ: https://ekdoseisepirrosi.blogspot.com/
Δείτε το βίντεο εδώ!
Είναι σωστό, λίγο πριν την ανάγνωση του αποστολικού αναγνώσματος, ο αναγνώστης-ιεροψάλτης να λαμβάνει τον Απόστολο από τα χέρια του Ιερέα-λειτουργού;
Αποτελεί μία από τις πολλές καινοτομίες των ημερών μας. Κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας και λίγο πριν την ανάγνωση του αποστολικού αναγνώσματος, ο αναγνώστης- ιεροψάλτης, στο άκουσμα «Δύναμις» του τρισαγίου του ιερέα, από της ωραίας πύλης, κινείται προς αυτόν και λαμβάνει από τα χέρια του το βιβλίο με τα αποστολικά αναγνώσματα. Θα το επιστρέψει και θα το παραδώσει πάλι στα χέρια του όταν τελειώσει την ανάγνωση. Ακολούθως, ο ιερέας, ευλογεί τον αναγνώστη ή τον ευαγγελιστή διάκονο (εάν υπάρχει διάκονος) με τη φράση «Ειρήνη σοι», προσθέτοντας και άλλες επιμέρους φράσεις, όπως «και παντί τω λαώ», «τω αναγνώντι», «τω αναγνώσαντι» («τω ευαγγελιζομένω» προς τον διάκονο) κ.ά. Πρόκειται για μια αντιεκκλησιαστική, αντιλειτουργική και απαράδεκτη συνήθεια, η οποία στερείται κάθε αναφοράς στην Ιερά μας λειτουργική και θεολογική Παράδοση.
Συνεχίστε την ανάγνωση του «Είναι σωστό, λίγο πριν την ανάγνωση του αποστολικού αναγνώσματος, ο αναγνώστης-ιεροψάλτης να λαμβάνει τον Απόστολο από τα χέρια του Ιερέα-λειτουργού;»
Πρέπει να κάμνουμε εκταφή των κεκοιμημένων μας, όταν συμπληρωθούν τρία χρόνια από την ημέρα της ταφής, ή όχι;
Αποτελεί εκκλησιαστικό έθος και αναπόσπαστο μέρος της Ιεράς Παραδόσεώς μας η εκταφή των οστών των κεκοιμημένων μας. Και μάλιστα, στα τρία χρόνια, αριθμός συμβολικός της τριημέρου Ταφής του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Το ερώτημα, όμως, που τίθεται σήμερα είναι εάν πρέπει οι πιστοί να προβαίνουν στην εκταφή των κεκοιμημένων τους ή, πολλές φορές από φόβο για μια πιθανή μη αποσύνθεσή τους ή και από σεβασμό, να διατηρούν τον τάφο ανέγγιχτο και τους κεκοιμημένους εγκαταλελειμένους μέσα στη γη.
Είναι αλήθεια πως η ακολουθία και το τυπικό της ταφής σ᾿ ένα δημοτικό κοιμητήριο μιας μεγαλούπολης, από κάθε πλευρά, διαφέρει σε πολλά σημεία από την αντίστοιχη ταφή σ᾿ ένα χωριό, εκεί όπου η ταφή καί πλέον κατανυκτική είναι καί ανθρώπινη καί πλέον «ορθόδοξη» σε αντιστοιχία με αυτή της πόλης! Πλην, όμως, κατανοώντας κάθε αντίλογο και επιφύλαξη, είναι αδύνατον να διατηρούμε τους κεκοιμημένους μας στον τάφο και μετά την παρέλευση της τριετίας από την ημέρα της εκδημίας και ταφής τους.
Έχουμε παραδείγματα, και είναι πολλά, που η εκταφή, τρόπον τινά επιβάλλεται, καθώς πολλοί κεκοιμημένοι μας αναδύθηκαν ανέγγιχτοι και άνευ στοιχείων αποσυνθέσεως της ύλης. Βέβαια, αυτό από μόνο του δεν αποτελεί μαρτυρία, καθώς δύναται να εξηγηθεί και θετικά, αλλά ωσαύτως, με τα ίδια επιχειρήματα και αρνητικά. Γι᾿ αυτό, όταν τα άφθαρτα σκηνώματα των Αγίων μας, κάποια εκ των οποίων διατηρούνται ακόμη και σήμερα αναλλοίωτα, έρχονταν στο φως, οι έμπειροι Πατέρες μας τα ενταφίαζαν και πάλι στη γη και ανέμεναν «σημείο» εξ Ουρανού, ανέμεναν και προσμετρούσαν υπομονετικά στο χρόνο την αγαπητική θεία βούληση του Παναγίου Θεού.
Στην καθημερινότητά μας, όμως, επιβάλλεται η εκταφή των κεκοιμημένων μας. Σε περίπτωση που κάποιος εξ αυτών διατηρείται ανέπαφος (επηρεαζόμενος από παθολογικά αίτια, από λήψη και χρήση ποικίλου φαρμακευτικού υλικού εν ζωή, από την υγρασία του υπεδάφους την ημέρα της ταφής και, ασφαλώς, από τον κορεσμού του αυτού υπεδάφους στα κοιμητήρια των μεγαλουπόλεων), προβαίνουμε στην εκ νέου ταφή του, αυτή τη φορά για ένα έτος επιπλέον. Να φροντίζουμε, λοιπόν, στα τρία χρόνια να διενεργούμε την εκταφή των ανθρώπων μας. Αυτό μας διδάσκει η Αγίας μας Εκκλησία.
Τέλος, γίνεται κατανοητό, ως τονίζουμε αδιαλείπτως, πως όλα τα παραπάνω συντελούνται με την ευλογία και συμμαρτυρία του γέροντος πνευματικού μας.
Δημήτριος Π. Λυκούδης
Αφού κοινωνήσουμε, ασπαζόμαστε το χέρι του Ιερέα ή τις ιερές εικόνες;
Συνηθίζεται στις ημέρες μας και αυτό. Πλησιάζουν οι πιστοί το Άγιο Ποτήριο για να κοινωνήσουν των Αχράντων Μυστηρίων. Και ευθύς αμέσως μετά τη Θεία Μετάληψη, με μια απότομη κίνηση, σκύβουν και φιλούν το χέρι του ιερά-λειτουργού, θέτοντας σε κίνδυνο και τη Θεία Κοινωνία και τον ιερέα να χάσει την ισορροπία του. Και ακόμη περισσότερο, πολλοί απ᾿ όσους κοινώνησαν, πριν φύγουν από τον Ιερό Ναό – και ευχόμαστε να είναι τουλάχιστον μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας – σαν να πρόκειται για το πλέον φυσικό πράγμα στον κόσμο, προσέρχονται στα προσκυνητάρια του Ιερού Ναού και ασπάζονται με περισσή ευλάβεια τις άγιες εικόνες, μη αναλογιζόμενοι ότι πριν λίγο κοινώνησαν και έλαβαν μέσα στο αίμα τους Αυτόν τον Κύριο Ιησού Χριστό. Προσοχή, λοιπόν! Αφού κοινωνήσουμε, ποτέ μα ποτέ δεν ασπαζόμαστε το χέρι του ιερέα – λειτουργού, ουδέποτε. Λάβαμε εντός μας τον Κύριο Ιησού Χριστό. Μέλημά μας, τώρα, να διατηρήσουμε όσο μπορούμε καθαρότερα και με όλες τις αισθήσεις μας αυτή την αγαστή σκέψη: μάς αξίωσε ο Πανάγιος Θεός να καταστούμε κοινωνοί των Αχράντων Μυστηρίων! Δεν ασπαζόμαστε, λοιπόν, μετά τη Θεία Κοινωνία ούτε το χέρι του ιερέα ούτε τις ιερές εικόνες του Ναού. Μάλιστα δε, πολλοί ευσεβείς χριστιανοί, στην προσπάθειά τους να διατηρήσουν όσο γίνεται περισσότερο αλώβητη και άσβεστη αυτή την ανάμνηση της Θείας Κοινωνίας, για τις αμέσως επόμενες ημέρες της Θείας Μεταλήψεως, προσέχουν με ευλογημένη εμβρίθεια όσα εξέρχονται από το στόμα τους, ακόμη και τις όποιες σταγόνες σιέλου, προκειμένου να μην καταπατηθούν ή εμπέσουν σε ακάθαρτα μέρη. Μετά τη Θεία Κοινωνία, ας μη λησμονούμε ποτέ: το αίμα μας είναι Αίμα Χριστού και το σώμα μας Σώμα Χριστού. Να μην αποτυπώνουμε, λοιπόν, το Αίμα του Χριστού, το οποίο προ ολίγου δεχθήκαμε, στο χέρι του Ιερέα ή, ακόμη χειρότερα, επί των ιερών εικόνων.
Επιτρέπεται να θυμιατίζουμε στα σπίτια μας το βράδυ;
Από προλήψεις σε δεισιδαιμονίες και καλά διατηρείται η ανορθόδοξη πορεία και η προσπάθεια αποϊεροποίησης της Πίστεώς μας. Πολλοί είναι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι είναι «χρουσουζιά» ή κακός οιωνός να θυμιατίζουμε μετά τις εσπερινές ώρες. Έχουν εσφαλμένα συνδέσει την προσφορά θυμιάματος με την κοίμηση ενός προσφιλούς μας προσώπου, κατά την ευλογημένη – παλαιές όμορφες συνήθειες – εκείνη τακτική να ξενυχτούν οι συγγενείς τον κεκοιμημένο στην οικεία του και ουχί απομονωμένο σ᾿ένα νεκρικό θάλαμο ενός «κρύου» νεκροτομείου. Φθάσαμε, δηλαδή, να θεωρούμε την ευλογία πρόκληση της μοίρας και ν᾿αναζητούμε πλείστες όσες δικαιολογίες στηριγμένες στην αμάθεια και αγνωσία μας προκειμένου να καλύψουμε την πνευματική μας ένδεια και αμορφωσιά. Είναι ευλογημένη και ευσεβής συνήθεια να θυμιατίζουμε κάθε στιγμή, νύχτα και ημέρα στα σπίτια μας, στο γραφείο μας, στον προσωπικό μας χώρο. Το θυμίαμα που καίγεται προσελκύει την ευλογία του Ουρανού και καλλιεργεί τις πνευματικές δυνάμεις του ανθρώπου, καθώς κατέχει καίρια συμβολή στην όλη δημιουργία μιας κατανυκτικής ατμόσφαιρας, ουχί βεβαίως ρομαντικής, μέσω των εύοσμων αρωμάτων που αναδύονται από το καιόμενο θυμίαμα, αλλά μέσω της εν μετανοία πορευόμενης ψυχής να προσεγγίσει την Παναγία Τριάδα στην κατ᾿ οίκον Εκκλησία, δηλαδή, στο σπίτι σου και στο σπίτι μου. Είναι, λοιπόν, ευλογημένη συνήθεια να θυμιατίζουμε και μετά το εσπέρας και πάντοτε στα σπιτικά μας. Θυμηθείτε τα Μοναστήρια μας που νηχθημερόν θυμιατίζουν! Παραδειγματιστείτε από τις λατρευτικές εκδηλώσεις όσων Ιερών Ναών στον κόσμο αγρυπνούν και προσεύχονται. Μην απεμπολείτε στη λησμοσύνη όλα εκείνα τα παραδείγματα των πατέρων και μητέρων μας που μεγάλωσαν σε άκρως χριστιανικά σπίτια και κληροδότησαν σ᾿ εμάς όσες ιερές και ευσεβείς συνήθειες. Ευλογημένο θυμίαμα! Ευσεβείς πατέρες! Αγαπημένες συνήθειες των παιδικών μας χρόνων!
Ποιος ο ορισμός της ακηδίας; Ποια είναι η αντιμετώπισή της;
Ακηδία στην πνευματική ορολογία σημαίνει οκνηρία, τεμπελιά, απροθυμία. Τόσο στους Μοναχούς όσο και στους λαϊκούς – αγάμους και εγγάμους – η ακηδία επιφέρει την οκνηρή και βαριεστημένη διάθεση και κουράζει τον άνθρωπο ψυχοσωματικά. Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας συνιστούν την οριοθέτηση και οργάνωση της πνευματικής μας ζωής ως όπλο και αντίδοτο της ακηδίας. Πνευματική ζωή, άλλωστε, δεν υφίσταται άνευ πνευματικού και «ζυγισμένου» προγράμματος. Δεν έχει σημασία τόσο η ποσότητα και διάρκεια των ενασχολήσεών μας μέσα στο πνευματικό πρόγραμμα (αυτό άλλωστε, προϊόντος του χρόνου και όσο αυξάνεται η ζέση της καρδίας καλύπτεται καί ποσοτικά καί ποιοτικά), όσο η ακριβής, η σχεδόν αδέκαστη και ευλαβική προσήλωσή μας στην τήρηση του αυτού προγράμματος. Έτσι, κάτι που σήμερα φαίνεται δύσκολο, κάτι που με κουράζει υπερβολικά και με κάνει ν᾿ απομακρύνομαι από αυτό, ένα είναι σίγουρο: αύριο θα είναι δυσκολότερο και μεθαύριο ακόμη πιο δύσκολο. Πρόγραμμα στην πνευματική ζωή, λοιπόν, πρόγραμμα απαράβατο και η ακηδία θα χάσει την ισορροπία της, θα απωλέσει τον πονηρό και βαριεστημένο φορτιστή της που δεν είναι άλλος από την ακαταστασία, την αναβολή και τελική απουσία του πνευματικού μας προγράμματος.
«Περί ονειρασθέντος λαϊκού, εί συγχωρείται μεταλαμβάνειν»
Εάν πρόκειται περί ονείρωξης, άνευ δηλαδή της συγκαταθέσως και συνεργασίας του ανθρώπου, η απάντηση είναι: σαφέστατα και μπορεί και, μάλιστα, επιβάλλεται να κοινωνήσει των Αχράντων Μυστηρίων, εάν, βέβαια, έχει προετοιμασθεί για αυτό. Και λέγοντας προετοιμασία, εννοούμε την Ιερά Εξομολόγηση, πρωτίστως, και κατά δεύτερον, επικουρικώς και την όποια νηστεία. Προσοχή! Φρίττει ο διάβολος όποιον προσέρχεται «κανονικώς» προς το Άγιον Ποτήριον και μεταχειρίζεται κάθε μέσο και τρόπο για να τον αποτρέψει. Εάν, λοιπόν, δεν έχουμε «ευθύνη» και συνεργασία καί εμείς στην ονείρωξη, σαφέστατα και μπορούμε απρόσκοπτα να κοινωνήσουμε των Αχράντων και Ζωοποιών Μυστηρίων. Πάντοτε όμως, κανένας κανόνας, κανένα σύγγραμμα, κανείς «διαβασμένος» δεν αντικαθιστά το πετραχήλι του πνευματικού μας. Η τελευταία κουβέντα ανήκει στον πνευματικό.
Επιτρέπεται να παντρεύονται οι κουνιάδοι μεταξύ τους;
ΘΕΟΛΟΓΙΚΟ ΑΝΑΛΟΓΙΟ 