Οσία Ισιδώρα η διά Χριστόν σαλή. Εορτάζει 1η Μαΐου

Πρόκειται για μια χαρισματική Οσία, παράδειγμα απλότητος και ταπεινώσεως.
Διαβάζουμε στον οσιακό βίου του Οσίου Πιτυρούν (29/11) ότι ο άγιος έλαβε αγγελοφάνεια που τον καλούσε να επισκεφθεί ένα κοντινό σε αυτόν, γυναικείο μοναστήρι, ώστε να δει και να γνωρίσει από κοντά μια γυναίκα, που ήταν υψηλότερα από αυτόν στα πνευματικά μέτρα και σταθμά.
Ο Όσιος Πιτυρούν πήγε στο μοναστήρι και αφού είδε όλες τις μοναχές δεν αναγνώρισε σε καμία τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα που τού είχε αποκαλύψει ο άγγελος. Ζήτησε τότε αν υπήρχε άλλη γυναικα στην Ι. Μονή και η Ηγουμένη απήντησε ότι υπάρχει μια δόκιμη ακόμη, η οποία δεν έχει «σώας τας φρένας» και, ένεκα τούτου, οι μοναχές την περιγελούν κάπως, και αστειεύονται μαζί της στην κουζίνα της Μονής. Ο Όσιος έδωσε εντολή να την φέρουν αμέσως μπροαστά του και όταν την αντίκρισε, αμέσως, έπεσε κατα γης και την προσκύνησε. Οι λοιπές μοναχές δεν πίστευαν όσα έβλεπαν. Το επόμενο πρωί, η γλυκυτάτη Οσία Ισιδώρα, για ν᾿ αποφύγει τους επαίνους που ήδη, είχαν ξεκινήσει να της αποδίδουν, έφυγε κρυφά, όρθρου βαθέως, από την Ι. Μονή προς άγνωστη κατεύθυνση, χωρίς να πει σε οποιονδήποτε το παραμικρό.
Κοιμήθηκε ειρηνικά, σε μονή της Αιγύπτου, στα 365μ.Χ.
Ας έχουμε τις πρεσβείες της

Advertisement

Τη 25η μηνός Απριλίου μνήμη του Αγίου Ευαγγελιστού και Αποστόλου Μάρκου

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Χρόνια πολλά στους εορτάζοντες!

Καταγόμενος από τα Ιεροσόλυμα, ο Μάρκος (από το λατινικό Marcus) ήταν ανηψιός του Αποστόλου Βαρνάβα (Κολ. 4, 10) και είχε ενεργό συμμετοχή στο έργο της πρώτης Εκκλησίας. Από τη συγγένεια με τον Απόστολο Βαρνάβα, επικράτησε, εσφαλμένα, ως πιθανός τόπος καταγωγής του η Κύπρος.

Στο βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων, ο ευαγγελιστής Λουκάς, αλλά και άλλοι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης, μάς πληροφορούν για τις αποστολικές περιοδείες του Αγίου Μάρκου  (Πρ. 11, 27-30, 12,25, 13,5, 13,13, 15, 36-41 κ.ά.) μαζί με τους Αποστόλους Βαρνάβα, Παύλο και Πέτρο (Α’ Πετρ. 1,1 και Α’ Πετρ. 5,13 κ.ά.).

Κήρυξε το Ευαγγέλιο, κατά την Ιερά Παράδοση, στη Λιβύη και την Αίγυπτο και χρημάτισε πρώτος επίσκοπος της Αλεξανδρείας.

Γύρω στα 65 μ.Χ. ο άγιος Μάρκος έγραψε το δεύτερο κατά σειρά ιερό ευαγγέλιο, το οποίο είναι και το συντομότερο από τα υπόλοιπα τρία. Στο Ευαγγέλιό του, ο Μάρκος αναφέρεται, περισσότερο, σε όσα θαυμαστά έκαμνε επί της γης ο Κύριος Ιησούς Χριστός και όχι στην προφορική διδασκαλία Του, αν και ο ίδιος ο ευαγγελιστής δεν ανήκε στην πρώτη ομάδα των μαθητών του Θεανθρώπου. Γι ᾿ αυτό και αγιογραφείται δίπλα σ᾿ ένα λιοντάρι, ένδειξη και σύμβολο ρώμης και δύναμης.

Το τέλος του Αγίου ήταν ειρηνικό στην περιοχή της Αλεξανδρείας ή, κατ᾿ άλλους, μαρτύρησε διά λιθοβολισμού, συρόμενος επί του εδάφους από τους δημίους του

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Τοῦ Πέτρου συνέκδημος, καὶ κοινωνὸς ἱερός, τοῦ Λόγου διάκονος, καὶ ὑποφήτης σοφός, ἐδείχθης Ἀπόστολε, ὅθεν τὸ τοῦ Σωτῆρος, Εὐαγγέλιον θεῖον, Μᾶρκε διαχαράττεις, ὡς οὐράνιος μύστης, διὸ Εὐαγγελιστὰ σέ, πόθω γεραίρομεν

Ὁ Ὅσιος Σεραπίων ὁ Σιδώνιος;(21 Μαρτίου)

Εορτάζει 21 Μαρτίου εκάστου έτους

 

Καταγόταν ἀπὸ τὴν Σιδῶνα καὶ ἔζησε κυρίως στὴν Αἴγυπτο, ὅπου ἔλαμπε μεταξὺ τῶν ἀσκητῶν της. Ἀποδείχτηκε κορυφαῖος στὰ ἔργα ἐλεημοσύνης. Δὲν ἔδωσε μόνο ὅλα του τὰ ὑπάρχοντα, προκειμένου νὰ ἀφιερωθεῖ στὴν ἀσκητικὴ ζωή, ἀλλὰ καὶ κατόπιν ἐξακολουθοῦσε τὴν φιλάνθρωπη ζωή του μὲ θαυμαστὸ τρόπο. Μοίραζε στοὺς φτωχοὺς ὅσα εὐσεβεῖς χριστιανοὶ τοῦ ἔδιναν γιὰ τὸν ἑαυτό του, ἡ δὲ ἀγάπη του στοὺς στερημένους τὸν ὠθοῦσε σὲ ὑπερβολές. Τὸ ἐνδιαφέρον του γιὰ τὴν ἐπέκταση τοῦ Εὐαγγελίου, ἐκδηλώθηκε μὲ σπάνιο τρόπο. Ὅταν τὸν ἔπιαναν οἱ λῃστὲς γιὰ νὰ τὸν πουλήσουν σὰν δοῦλο, αὐτὸς μὲ τὴν πειθὼ ποὺ τὸν διέκρινε, ἔκανε τοὺς λῃστὲς δούλους Χριστοῦ. Κάποτε ὅμως τὸν πούλησαν σὲ κάποιον Λακεδαιμόνιο πρόκριτο, ποὺ μαζὶ μὲ τὴν οἰκογένειά του πρέσβευε τὴν αἵρεση τῶν Μανιχαίων. Στὴν ἀρχὴ ὁ αἱρετικὸς ἐνέπαιξε τὸν Σεραπίωνα, ὁ ὁποῖος ὅμως ἀνταπέδωσε μόνο ὑπομονὴ καὶ γλυκύτητα. Μετὰ δυὸ χρόνια ὁ δοῦλος νίκησε τὸν κύριο, ὁ ὁποῖος οἰκογενειακὰ προσῆλθε στὴνὈρθοδοξία. Ἔπειτα ὁ Σεραπίων πῆγε στὴν Ἀθήνα, ὅπου κέρδισε πολλὲς ψυχές. Καὶ ἀπὸ ἐκεῖ στὴ Ῥώμη, ὅπου κατόρθωσε νὰ φέρει στὴν ἐγκράτεια πολλοὺς κοιλιόδουλους. Τελικὰ ὅμως ἐπέστρεψε στὴν ἀγαπημένη του ἔρημο καὶ ἐκεῖ πέθανε εἰρηνικὰ σὲ βαθιὰ γεράματα, ἀξιομίμητο παράδειγμα στοὺς ἐκεῖ μοναχούς.

Ὁ Ἅγιος Μύρων ὁ Κρητικός, ο νεομάρτυς (εορτάζει 20 Μαρτίου)

Διαβάστε εδώ!

Άγιε Ελευθέριε, Αγία Ανθία πρεσβεύσατε υπέρ ημών

Ο Άγιος Ελευθέριος γεννήθηκε στην Ελλάδα τον 2ο αιώνα μ.Χ. από πλούσιους γονείς. Σε ηλικία 15 ετών χεοροτονείται διάκονος και τρία χρόνια αργότερα ιερέας. Γύρω στα είκοσι χρόνια του, με κοινή απαίτηση κλήρου και λαού, χειροτονείται επίσκοπος Ιλλυρικού, σημερινής Αλβανίας με έδρα την Αυλώνα. Μαρτύρησε για την Πίστη του στον Κύριο Ιησού Χριστό και αποκεφαλίστηκε μαζί με την αγία μητέρα του και υπόδειγμα μητρότητος, Αγία Ανθία. Θεωρείται προστάτης των εγκύων γυναικών. Από κοινού, υιός και μητέρα, εορτάζουν εκάστην 15ην Δεκεμβρίου.

ΟΙ Τρεις Ιεράρχες ως φωστήρες της οικουμένης

Δημήτριος Π. Λυκούδης,

Θεολόγος – Φιλόλογος, Υπ. Δρας Παν/μίου Αθηνών

Οικουμενικοί διδάσκαλοι και φωστήρες της απανταχού γης αναδείχθηκαν οι προστάτες της ελληνικής Παιδείας και των γραμμάτων, Βασίλειος ο Μέγας, Γρηγόριος ο Θεολόγος και Ιωάννης ο Χρυσόστομος(1). Πνευματικά αναστήματα ανείπωτης υπεροχής, σκαπανείς και μύστες της ορθοδόξου πνευματικότητος, που κατόρθωσαν να συγκεράσουν στοιχεία του Ελληνισμού με τον Χριστιανισμό και προέτρεψαν ακουσίως τον πατέρα Γεώργιο Φλορόφσκυ ν΄αναφέρεται στον ελληνισμό ως αξεδιάλυτο στοιχείο της Ορθοδοξίας, στοιχείο που, αν αφαιρεθεί, χάνεται ένα ουσιαστικό, ίσως το ουσιαστικότερο κομμάτι της(2).

Ο Όσιος Ματρινιανός (13/02)

Δημήτριος Π. Λυκούδης

Θεολόγος – Φιλόλογος, Υπ. Δρας Παν/μίου Αθηνών

Άλλη μια μέρα έφθασε στο τέλος της. Κάθομαι στο γραφείο μου και αναλογίζομαι τα περασμένα. Είναι αργά , νύχτα πια , μα τόσες και τόσες σκέψεις , τόσοι λογισμοί , δύσκολα να βάλεις αρχή περισυλλογής , αρχή μετανοίας. «Μήνας περνᾶ καὶ φέρνει ἄλλον μήνα. Αὐτὰ ποὺ ἔρχονται κανείς εὔκολα τὰ εἰκάζει, εἶναι τὰ χθεσινὰ τὰ βαρετὰ ἐκεῖνα. Καὶ καταντᾶ τὸ αὔριο πιά, σὰν αὔριο νὰ μὴ μοιάζει» θα γράψει γλαφυρά ο Καβάφης.
«Πνευματική ζωή σημαίνει κόπος » μας έλεγε ο μακαριστός γέροντας Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός , σε μια από τις πρώτες προσκυνηματικές περιπλανήσεις μας στον Άθωνα. Και ο κόπος έπεται ως αγιοπνευματικό αποτέλεσμα της ησυχίας , της πραότητας και της αοργησίας , καθώς σε κάθε άλλη περίπτωση αποτελεί προσπάθεια και ανύστακτη μέριμνα αυτοπροβολής και φιλοδοξίας. Δύσκολη η ησυχία σήμερα και όλες αυτές οι σκέψεις , εφάμαρτες ή όχι – ποιος ξέρει αλήθεια-ταλανίζουν και κουράζουν τον νου μου.

«Ο Πατροκοσμάς [΄Αγιος Κοσμάς ο Αιτωλός]»

Δημήτριος Π. Λυκούδης
Θεολόγος – Φιλόλογος, Υπ Δρας Παν/μίου Αθηνών

«Την αγάπην, επειδή δεν την ηξεύρετε, πρέπει, παιδία μου, να στερεώνετε σχολεία. Διατί πάντα εις τα σχολεία γυμνάζονται οι άνθρωποι και ηξεύρουν και μανθάνουν το τί εστί ο Θεός, το τί είναι οι άγιοι Άγγελοι, τί είναι οι καταραμένοι δαίμονες και το τί είναι η αρετή των δικαίων. Το σχολείον φωτίζει τους ανθρώπους. Ανοίγουν τα ομμάτια των ευσεβών και ορθοδόξων χριστιανών να μανθάνουν τα μυστήρια» (Διδαχή ΣΤ΄ Αγίου Κοσμά).

Πορφύριος ο Μίμος

           

Δημητρίου Π. Λυκούδη,

Θεολόγου – Φιλολόγου, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών

Έφεσος 270 μ.Χ. επί βασιλέως Αυρηλιανού. Θεάματα, αγώνες, παραστάσεις και επιτόπιες θεατρικές σκηνές λοιδορούν τους χριστιανούς, διαπομπεύουν την πίστη τους, εξουθενώνουν τα περισσεύματα της υπομονής τους. Κεντρικός στόχος το θέαμα, η εικόνα, η άστοχη και άκαιρη συμμετοχή σ΄ένα απεχθές θεατρικό δρώμενο με μοναδικό σκοπό να διασκεδάσει ο όχλος, να ξεχαστεί, ν΄αποχαυνωθεί ακόμη περισσότερο, να πάψει να σκέπτεται και να λειτουργεί. «Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ΄, ακουσθεί αόρατος θίασος να περνά με μουσικές εξαίσιες, με φωνές…» έγραφε ο ποιητής.  « Και βγήκα στο μπαλκόνι μελαγχολικά – βγήκα ν΄ αλλάξω σκέψεις βλέποντας τουλάχιστον[…]ολίγη κίνηση του δρόμου και των μαγαζιών». Άνθρωποι περιφέρονται, θεατρίνοι, κάθε λογής παρατρεχάμενοι που αρέσκονται επί της ¨θέας¨ των αγνώστων , όλοι συνωστισμένοι ν΄ ακούσουν και να περιγελάσουν  τους χριστιανούς  με τα ακατανόητα και άρρητα μυστήριά τους, να περιγελάσουν με τον αρχηγό τους, τον Ιησού, που σταυρώθηκε και πέθανε ωσάν κακούργος.

Ο Άγιος του αιώνα μας

Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη

        Θεολόγου – Φιλολόγου, Υπ. Δρος  Παν/μίου Αθηνών

Οι Άγιοι ζουν ανάμεσά μας. Δεν αποτελούν ιδιάζουσα χορεία ή απομονωμένο μέρος του Σώματος της Εκκλησίας. Συναποτελούν με το χριστεπώνυμο πλήρωμα το Σώμα της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, της αδιάσειστης στο χρόνο και τη φθορά σωστικής Κιβωτού και προτάσσονται ως οδοδείκτες στην θεία αναγωγή του ανθρωπίνου προσώπου προς την κατάκτηση της «προτέρας ευγένειας». Υπόκεινται στους ίδιους πειρασμούς με όλους εμάς, πλην όμως, αφουγκράζονται το Ουράνιο θέλημα με περισσή ταπείνωση και χάρη, δωρεά που “κατ’ οικονομίαν” τους παρέχεται μέσω της οντολογικής κοινωνίας της ανθρωπίνης υποστάσεως με το Πρόσωπο του Απολύτου.