Δημητρίου Π. Λυκούδη, Θεολόγου -Φιλολόγου,
Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών
Κατηγορία: ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΗ ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ
Η δυναστεία του Μεγάλου Θεοδοσίου [379-457]
Δημητρίου Π. Λυκούδη,
Θεολόγου – Φιλολόγου, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών
Η δυναστεία του Μεγάλου Θεοδοσίου άρχεται στα 379 μ.Χ. Ο Αυτοκράτορας σπεύδει στα 380 μ.Χ. με το διάταγμα «Περί καθολικής Πίστης», να καθιερώσει τον Χριστιανισμό επίσημη θρησκεία του κράτους. Και ακόμη περισσότερο, συγκάλεσε την Β΄ Οικουμενική Σύνοδο στην Κωνσταντινούπολη[382μ.Χ.], η οποία και καταδίκασε τον αιρετικό Μακεδόνιο[Πατριάρχης Κων/λεως 342-360 μ. Χ.], που υποστήριζε ότι το Άγιο Πνεύμα ήταν κτίσμα του Θεού Πατέρα και επομένως αρνιόταν την θεότητά του και ακολούθως, διέλυε και ακύρωνε το ¨Ομοούσιον¨ και την ¨Αδιαίρετον¨ της Παναγίας Τριάδος. Αφού λοιπόν απομάκρυνε τον Μακεδόνιο και αντικατέστησε στο θρόνο τον Άγιο Γρηγόριο το Ναζιανζηνό, ο Θεοδόσιος στράφηκε με μανία ενάντια στην ειδωλολατρική πίστη.
Συνεχίστε την ανάγνωση του «Η δυναστεία του Μεγάλου Θεοδοσίου [379-457]»
«Απονοστέω θάνατε εις το πρότερον κάλλος»
Δημητρίου Π. Λυκούδη,
Θεολόγου – Φιλολόγου, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών
Και εκεί που έβαλα αρχή στις σκέψεις μου, ωσάν Θησέας αισθάνθηκα προς στιγμήν, ξάφνου, κάτι διάβασα, κάπου αγκυροβόλησε ο νους μου και πάλι από την αρχή! Πάλι θέριεψε ο Μινώταυρος[1], φίλαυτος ων και αψίκορος, δίνει μια και δυό και ολούθε το μπέρδεμα άωρο θοάζει εμπρός μου. Διάβασα σε κείμενο του λογοτέχνη: «Θυμήθηκα έτσι πως έχουμε μέσα μας δύο διαφορετικές ιδέες για το άτομό μας: Η μιά, αυτή που την πλάσαμε μόνοι μας, κρυφά, στο σκοτάδι, με στοιχεία που εμείς τα ξέρουμε και κανένας άλλος, κορφολογημένα με υπομονή και κόπο στο μάκρος μιάς ζωής.
Συνεχίστε την ανάγνωση του ««Απονοστέω θάνατε εις το πρότερον κάλλος»»
«Ο Έρως, το αείποτε ακίνητο»
Δημητρίου Π. Λυκούδη,
Θεολόγου – Φιλολόγου, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών
Μας ξεγέλασε ο έρωτας! Μας έταξε πως θα΄ρθει και άργησε! Τώρα που φεύγω, ξέρουμε και οι δυό μας πιά, ο έρως μας ξεγέλασε. Μην ακούς τον ουρανομήκη φιλόσοφο που πιστεύει πως «ο έρως είναι το κινούν, η ορμή του χώρου και του χρόνου, ο υποκινητής του πάθους»[1]. Ο έρως δεν έχει φιλότιμο! Είναι αφιλότιμος γιατί είναι ονειροπαρμένος! Είναι ονειροπαρμένος γιατί δεν έχει φόβο! Και δεν έχει φόβο γιατί δεν έμαθε να τραγουδά τραγούδια της αγάπης! Συνεχίστε την ανάγνωση του ««Ο Έρως, το αείποτε ακίνητο»»
Φιλί ασάλευτο, βουβό!
Δημήτριος Π. Λυκούδης,
Θεολόγος – Φιλόλογος, Υπ. Δρας Παν/μίου Αθηνών
Συνήθισα πια να αναμένω! Ένα δάκρυ, ένας έμπονος λογισμός αδύνατα εστάθησαν ξοπίσω να σε φέρουν. Οι δε φωνές των ερωτευμένων, όσο και αν ηχολαλούν, όσο και αν γρυλίζουν, ένα είναι σίγουρο: Ναι, δεν ακούγονται οι φωνές των ερωτευμένων. Είναι φωνές σιωπηρές, υποβόσκουν σε ερωτικά ανούσια κατάλοιπα, εκλιπαρούν να υπάρξουν και να θεαθούν σε έναν κόσμο αθέατο απο ερωτευμένους, σ΄έναν κόσμο εχθρικό, αδίστακτο, ανέραστο σε έρωτες μεγάλους, ανέραστοι έρωτες να θεαθούν, να ακουστούν, ν΄αγγίξουν τα χείλη και να ευφρανθούν, να ζήσουν, να υπάρξουν…!
«Ρούμελη και Ρωμιοσύνη»
Δημήτριος Π. Λυκούδης,
Θεολόγος – Φιλόλογος, Υπ. Δρας Παν/μίου Αθηνών
Ρούμελη! Τόπος Ιστορίας και Πολιτισμού, τόπος ελληνικός, ρωμαίικος, τόπος άγιος! Σπάνια συναντάει κανείς στο διάβα της Ιστορίας ονόματα με τέτοια ¨πείρα¨ Πολιτισμού, με τόσο ιερά τα χνάρια διαδεδομένα σε όλες τις πτυχές, σε κάθε μονοπάτι και χωριό αυτού του τόπου.
Από την πτώση της Κωνσταντινουπόλεως έως και λίγο πριν την Επανάσταση του 1821 η Ρούμελη κυριαρχεί διοικητικά σε ένα ευρύ φάσμα ¨χωροχρονικών¨ ορίων και διαστάσεων και περιλαμβάνει σχεδόν το σύνολο της ηπειρωτικής περιοχής του ευρύτερου Ελληνισμού.
Η Ερωτική ορμή του θανάτου
Δημήτριος Π. Λυκούδης,
Θεολόγος – Φιλόλογος, Υπ. Δρας Παν/μίου Αθηνών
Ένα ωκεάνιο συναίσθημα της απεριόριστης ζωτικής ορμής μέσα στον αφιλόξενο συμπαντικό περίγυρο είναι ο έρωτας. Συνυφασμένος ήταν και συνεχίζει να καυχιέται πως είναι με την απροσπέλαστη ζωτική ορμή της ζωής και του θανάτου του Bergson ή αλλέως, ο έρως μας ξεγέλασε(1) γιατί απέφυγε να διακινδυνεύσει το όραμα στον κόσμο του οράματος! Στην ουσία, ατέχνως, μας απέκρυψε ότι Amor condusse noi ad una morte. Και ο ποιητής, μέσα στην ερωτική αποχαύνωση να συμπληρώνει: Προσκυνητής θα πάω κατά το σπίτι σου και θα μου πουν δεν ξέρουνε τι εγίνης. Μ΄άλλον μαζί θα ιδώ την Αφροδίτη σου κι άλλοι το σπίτι θά ΄χουν της Ειρήνης. Θ΄ανέβω τραγουδώντας και τρεκλίζοντας στο Ζάππειο που ετραβούσαμεν αντάμα. Τριγύρω θά ΄ναι ωραία πλατύς ο ορίζοντας και θά΄ναι το τραγούδι μου σαν κλάμα(2).
Παιχνίδι της μηδοσύνης
Δημήτριος Π. Λυκούδης,
Θεολόγος – Φιλόλογος, Υπ. Δρας Παν/μίου Αθηνών
Θυμίζει ωσάν όνειρο! Ένα παιχνίδι της μηδοσύνης και απόψε η αψίκορη μορφή Σου! Και όλα με μιάς ανδρώνονται, όλα με μιάς ξυπνούν και ερωτοτροπιάζουν. Πλεούμενα και φορτωμένα με πλαδαρό το φως ξύλινα καράβια που απονοσφίζουν θάλασσες και γη, που απονοσφίζουν έτσι, θαρρώ, τη σκέψη Σου από το απάνεμο αγκυροβόλι της καρδιάς μου! Ένα φύσημα προσμένω κι΄ αγροικώ, ένα φύσημα δειλό, θοό, την απονία του νοός μου να σπεύσει να δαμάσει, που ετόλμησε απόψε αδιάντροπα, ναι – οίδε ξέθωρα και η καρδιά και ετόλμησε θύμησες να κάνει – που ετόλμησε λέγω, κι΄ απόψε αδιάντροπα, τ΄ όνομά Σου, Εσένα, ως βαυκάλημα ν΄αγκαλιάσει…!
Ο Ιερός Ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου Αιτωλικού
Δημητρίου Π. Λυκούδη,
Θεολόγου – Φιλολόγου, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών
Εισερχόμενος ο επισκέπτης στην ιστορική πολίχνη του Αιτωλικού από το ανατολικό γιοφύρι, σχεδόν 5΄ λεπτά με ήσυχο βάδισμα, οδηγείται προσκυνητής στον πανσεβάσμιο ιστορικό και μεγαλόπρεπο ιερό ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Ονομάζεται καί ¨Παναγία¨ ή ¨Παναγία η Παζαρίτισσα¨ επειδή είναι κτισμένη στο κέντρο της πολίχνης και επί της κεντρικής πλατείας, εκεί όπου επί Τουρκοκρατίας ελάμβανε χώρα ξακουστό και ποικιλώνυμο παζάρι.
Ο ιερός ναός υπέστη σοβαρές ζημιές από τους σεισμούς του Μαρτίου στα 1965 και σχεδόν κατεδαφίστηκε για να ανεγερθεί εκ νέου στον ίδιο χώρο. Πρόκειται για τρίκλιτη βασιλική άνευ τρούλου, με όμορφο υψηλό κωδωνοστάσιο και αρκετά μεγάλο περίβολο.
Επί Τουρκοκρατίας, στον ιερό ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου γίνονταν συνελεύσεις των οπλαρχηγών του Αγώνα και των Στρατηγών της Δυτικής Ελλάδος. Τον δε Απρίλιο του 1824, εδώ έλαβε χώρα η δίκη του στρατηγού Γεωργίου Καραϊσκάκη. Σήμερα, έμπροσθεν της κεντρικής πύλης του ιερού Ναού, αναρτημένη επί του κλίτους μαρμάρινη πλάκα πληροφορεί τον επισκέπτη – προσκυνητή για το σημαντικό ιστορικό αυτό γεγονός.
Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ο Ιερός Ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου Αιτωλικού»
Περιδιάβαση στα καλντερίμια του Αιτωλικού.
Δημητρίου Π. Λυκούδη,Θεολόγου – Φιλολόγου,
Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών
«Η πρώτη εντύπωση έχει διαχρονικό κόστος» έγραψε κάποτε ο Βολταίρος! Η πρώτη εντύπωση, ικανή να υπερβεί χωροχρονικά όρια, δύναται ακόμη να εξαπολύσει οργή απέναντι σε ανείπωτες τοπολογικές διατάξεις, να εξέλθει των φτωχών διανοητικών και αντιληπτικών ορίων του ανθρωπίνου νοός, και όμως, η πρώτη εντύπωση και τότε, δύναται και ικανή φαντάζει να διαρραγεί μπροστά στο ¨θέαμα¨ που πολλές φορές με ¨αιδώ¨ την συνοδεύει και καιροφυλακτεί! Η πρώτη εντύπωση, αυτά ήρθαν στο νου μου όταν αντίκρισα το Αιτωλικό, την πολίχνη ως συνηθίζω να γράφω του Αιτωλικού που είναι μεστή και αδάμαστος φορέας ιστορικών και ιδιαιτέρως εμβριθών πολιτιστικών αναμνήσεων και αξιών! Αυτά στην αρχή όμως, ως ¨πρώτη εντύπωση¨…! Μετά; Αν ο Βολταίρος είχε δίκιο που έγραφε για την ¨πρώτη εντύπωση¨, έχω την αίσθηση πως έχει εφαρμογή εδώ αποκλειστικά η φράση του Κάλβου που διατυμπάνιζε ότι «είναι φορές που το αποτέλεσμα σού αποποιεί τον ανθρώπινο τίτλο, σού αφαιρεί την αξία και την ολότητα του ανθρωπίνου προσώπου».
Συνεχίστε την ανάγνωση του «Περιδιάβαση στα καλντερίμια του Αιτωλικού.»
ΘΕΟΛΟΓΙΚΟ ΑΝΑΛΟΓΙΟ 