Η καταφατική αρχή της μετανοίας και η εγρήγορση του νοός

         Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη,

        Θεολόγου – Φιλολόγου, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών

 

Ο νους του ανθρώπου έχει ρόλο ηγεμονικό. Το περίπλοκο και περισπούδαστο ψυχικό όργανο της ανθρώπινης προσωπικότητας, η ψυχή,  μεταπτωτικά αποβαίνει εφάμαρτο, κινείται ευκολότερα προς την αμαρτία και πολλάκις αναπαύεται σε αυτήν. Μοναδική λύτρωση η μετάνοια, η μεταστροφή του νου, η επαναφορά δηλαδή της Παναγίας Τριάδος εκεί που θρονιάζει ο διάβολος, εκεί που επικρατεί  η δυσωδία και το σκότος. Μετάνοια ως καταφατική αρχή σημαίνει ¨αγαστή¨ εξουσία του νου , παύση της αμαρτίας, αγιασμό και χαριτωμένη ύπαρξη. Ο ηγεμονικός χαρακτήρας του νου δεσμεύεται από την αμαρτία , από τον μιαρό διάβολο, απομακρύνει όσες φιλόθεες σκέψεις και φιλάρετες και κατευθύνεται προς την κακία και την άκριτη και νοσηρή διαβολή. Τότε, ο νους ως οφθαλμός της ψυχής, επιτρέπει να διεισδύσει στην ψυχή η κακία και πονηρία που φωλιάζει εντός του και τελικώς, αφού προηγηθεί η απώτερη σύμπραξη και συνδιαλλαγή με την πονηρή σκέψη, ο κακός λογισμός κατέρχεται εις τα κατώτατα βάθη και μέρη της ψυχής και εκεί μεταποιείται σε αμαρτία και πάθος και νόσος πνευματική και βδελυρό απόστημα[1]. Ακαθαρσία του νου σημαίνει φυσικό επακόλουθο της συνεργασίας και συνένωσης του νου με την αμαρτία. Πώς δύναται όμως ο νους να απαλλαγεί από την κατιούσα πορεία και ν΄ αναχθεί προς τα υψηλά και επουράνια; Πώς να μεταμορφωθεί ο νους από κοσμικός σε πνευματικός , από χοϊκός σε υψιπετής , από ανθρωποκεντρικός σε χριστοκεντρικός και αγιοπνευματικός; Η απάντηση έρχεται δια της μετανοίας και της διαρκούς και αέναης προσπάθειας του πιστού που έθεσε ως σκοπό να σπουδάσει την ποιότητα της αγάπης από τον παρόντα κόσμο και εσαεί.