Άγιος Σωφρόνιος Σαχάρωφ

Ο γλυκύτατος άγιος Σωφρόνιος Σαχάρωφ, αφού πέρασε από ανατολικές δοξασίες θρησκειών, βουδισμό και ινδουϊσμό, κατέληξε στο Παρίσι, ως ζωγράφος.
Εκεί, στα 1921, σε ηλικία 25 ετών γράφτηκε στο θεολογικό ινστιτούτο της πόλης .
Έλεγε αργότερα: «Στο Παρίσι, στο θεολογικό ινστιτούτο, όλη μέρα μού μιλούσαν για τον Θεό και Θεό δεν έβλεπα. Μετά από 4 χρόνια πήγα στο Άγιον Όρος, στο ρώσικο μοναστήρι του αγίου Παντελεήμονος. Εκεί γνώρισα τον άγιο γέροντα Σιλουανό τον Αθωνίτη και έγινα πνευματικό του παιδί. Αυτός, τίποτε δεν μού είπε για Θεό, και Θεό είδα!»

Δημήτριος  Λυκούδης

Μονοπάτια στον παράδεισο

Δημητρίου Π. Λυκούδη Θεολόγου – Φιλολόγου, 

ΜΑ.,ΜΑ. Θεολογίας, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών

Ξεκινήσαμε πρωί από την ιερά μονή του Φιλοθέου με προορισμό το μοναστήρι του Καρακάλου. Ο καιρός φθινοπωρινός, βροχερός, σε προκαλεί και σε προτρέπει να αναδυθείς μέσα από τις φθαρτές απεικονίσεις και  να αγγίξεις τα αιώνια και άφθαρτα. Κάθε στιγμή , κάθε λεπτό στον Αγιώνυμο Άθωνα είναι συνάντηση με την αιωνιότητα, εμποτισμός και πρόγευση παραδείσου μέσα από την ζώσα επαφή σου με την παρθενική φύση και την οργιαστική βλάστηση, κυρίως δε με την αυτοθέλητη συγκαταρίθμησή σου στη χορεία των συνοδοιπόρων στα μονοπάτια και στα περάσματα του Παραδείσου.

Στην Ιερά Βατοπαιδινή Σκήτη των Αγίων Αποστόλου Ανδρέου και Μεγάλου Αντωνίου

 Δημητρίου Π. Λυκούδη,

Θεολόγου – Φιλολόγου, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών

Σχεδόν δίπλα στις Καρυές, σ΄ ένα πλατύ τροχοφόρο μονοπάτι, 5 λεπτά περίπου με κανονικό βηματισμό, ορθώνεται ο επιβλητικός ναός  της βατοπαιδινής κοινοβιακής σκήτης του Αποστόλου Ανδρέου και του Μεγάλου Αντωνίου. Τα φρουριακά και αρχοντικά κτίρια της σκήτης, η Αθωνιάδα Σχολή που συνορεύει, το βαθυπράσινο αγιορείτικο τοπίο σέ συνεπαίρνουν! Τόπος άγιος! Τόπος ήσυχος και ιερός!

Στην Ιερά Μεγίστη Μονή του Βατοπεδίου

Δημήτριος Π. Λυκούδης,
Θεολόγος – Φιλόλογος, Υπ. Δρας Παν/μίου Αθηνών

Ήταν από τις πρώτες μονές που επισκέφθηκα αρχές Μαρτίου 1997. Ενθουσιάστηκα! Πιότερο καστρομονάστηρο θύμιζε. Επιβλητικοί πύργοι, χαλύβδινοι εξώστες με βασιλική αξιοπρέπεια, βυζαντινές ¨Κόρδες¨ (οι πτέρυγες των Κελιών των μοναχών), που εδραιωμένες ¨ασφυκτικά¨ η μία σιμά στην άλλη ομονοιούν και αναπαύουν, έστω και πρόσκαιρα, από τούδε και εσαεί, λαμπροφόρους αγίους του Ουρανού! Ένας  καστρόσχημος Πυλώνας, αμέτρητα παρεκκλήσια διανθίζουν ολούθε την αγιότητα. Και αν πεις και για την εσωτερική αυλή! Από τις μεγαλύτερες του Όρους! Ιερά και Μεγίστη η Μονή του Βατοπεδίου μια και τριανταπέντε χιλιάδες τετραγωνικά μέτρα είναι οικοδομημένα! Κάπου εκεί, λίγο τα λόγια, λίγο οι εικόνες που αναμοχλεύω από τότε! Ιερά Μονή του Βατοπεδίου, καύχημα και σέμνωμα του Όρους και του Ορθόδοξου Ανατολικού Μοναχισμού.

Περί ωφελείας της εκ της φυγής του κόσμου

Δημήτριος Π. Λυκούδης,
Θεολόγος – Φιλόλογος, Υπ. Δρας Παν/μίου Αθηνών

Έχει τρόπο ο Άθωνας, ξέρει  τις δυσκολίες των Μοναχών, έμαθε να αναπαύει ψυχές, άλλωστε πάντοτε ήξερε. Πολύ δε περισσότερο, γνωρίζει να αγιάζει τον κόσμο, να πλουτίζει το Ουράνιο στερέωμα με ¨δοκιμασμένους¨ Πατέρες, Μοναχούς που απαρνήθηκαν τα εγκόσμια για να κερδίσουν τον αληθινό επουράνιο Κόσμο, για να κερδίσουν και να συμβασιλεύσουν αιώνια, ευφραινόμενοι στην Παραδείσια  θέα του Παναγίου Προσώπου του  Κυρίου και Λυτρωτού μας  Ιησού Χριστού. Δεν είναι απελπισμένοι άνθρωποι οι Μοναχοί, δεν είναι οι αποτυχημένοι και ¨ναυαγοί¨ του βίου. Είναι όσοι αγάπησαν το Φως περισσότερο από το σκοτάδι, όσοι συνάντησαν τον ¨πολύτιμον μαργαρίτην¨ και έσπευσαν να τον ακολουθήσουν, όσοι παρά τις ενδεχόμενες δυσκολίες στην προσωπική τους ζωή, δεν αρνήθηκαν την έμφυτη ροπή της ακμάζουσας επί τα υψηλά ψυχής τους και επιθύμησαν να ησυχάσουν από τον κόσμο για τον κόσμο και για χάρη του κόσμου, ως μέρος καθείς της κοινοτικής εκκλησιαστικής κοινωνίας και συνάμα ως Σώμα όλοι, από κοινού, της Αγίας σωστικής Κιβωτού.

Μιά βραδυά στις Καρυές [Β΄]

Δημήτριος Π. Λυκούδης,
Θεολόγος – Φιλόλογος, Υπ. Δρας Παν/μίου Αθηνών

Στις Καρυές παλαιότερα υπήρχε Λαύρα, ¨Λαύρα των Καρυών¨ ονομαζόταν ή Μονή του Άθωνος[1]. Ο ¨Πρώτος¨, ο Ηγούμενος της Μονής αυτής, είχε την πρωτοκαθεδρία ανάμεσα στους άλλους ηγουμένους του Όρους και ο τίτλος του αυτός, που  παραμένει  ακόμη και σήμερα, έδωσε το όνομά του στον κεντρικό ναό των Καρυών, στο Πρωτάτο [τότε ¨Μονή του Πρωτάτου¨]. Στην ¨πολίχνη¨ των Καρυών  εδρεύει η Ιερά Κοινότητα. Εδώ κάθε χρόνο αναλαμβάνει νέος Πρωτεπιστάτης και νέα Επιστασία, η οποία αποτελεί το εκτελεστικό όργανο της Ιεράς Κοινότητας. Η ιερά Σύναξη εισέτι, το ανώτατο νομοθετικό και δικαστικό σώμα του Αγίου Όρους, συγκροτείται από τους Καθηγουμένους των είκοσι[20] ιερών Μονών και, εκτός απροόπτου, συνέρχονται δύο φορές τον χρόνο.

Μιά βραδυά στις Καρυές [Α΄]

Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη, 

Θεολόγου – Φιλολόγου, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών

Επιστράτευσα και πάλι τη γραφίδα μου, συνάρμοσα τις νοσταλγικές απαιτήσεις του φίλαυτου νου μου και νά, πάλι εδώ, καταπιάστηκα να συνεχίσω το οδοιπορικό μου στην Αθωνική γη, πιότερο να ενθυμήσω στην περιπλανώμενη αντιληπτική μου κρίση πως οδοιπορικά θα κάνεις πολλά, δεν ετελεύτησεν το οδοιπορικό ακόμη…!

«Βαδίζοντας δεν εχόρταινα να βλέπω δάση απέραντα και πυκνά, βρύσες με νερά κρυστάλλινα. Με συνείχε μια βιασύνη, μια περιέργεια, να δω, να ακούσω, να μάθω όσο το δυνατόν περισσότερα για τον αγιασμένο εκείνον τόπο, ο οποίος τόσο με είχε μαγνητίσει από μικρό παιδί. Κάποιοι μοναχοί που τύχαιναν στο δρόμο μου, καθώς τους έβλεπα φορτωμένους με τον ντορβά στην πλάτη και με το κομποσχοίνι στο χέρι, ζωντάνευαν μέσα μου όλα όσα είχα ακούσει από τα μικρά μου χρόνια»[1].

Κρίμα στον Άνθρωπο

Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη, 

Θεολόγου – Φιλολόγου, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών

«Όταν στις 12 του Γενάρη 1822 σκοτώθηκε ο Ηλίας Μαυρομιχάλης, στον Ανεμόμυλο, κοντά στα Στύρα της Ευβοίας, κ΄οι Τούρκοι πήγαν το κεφάλι του στον περίφημον Ομέρμπεη τον Καρυστινό, κοίταξε αυτός καλά το ματοκυλισμένο πρόσωπο του ήρωα, ωραίο και στον ανθό της νειότης, κοίταξε τα μακρυά μαλλιά του, κ΄είπε με λύπη:¨-Κρίμα στον άνθρωπο!¨»[1].

Οδοιπορικό στην Αθωνική γη

Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη,

Θεολόγου – Φιλολόγου, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών

Καυχιόμασταν συχνά στους συνοδοιπόρους και συνταξιδιώτες μας και υποστηρίζαμε ότι το  Άγιον Όρος το ¨περπατήσαμε¨. Θεωρούσαμε και πιστεύουμε ακόμη, ότι έχει και προσδίδει αλλοτινή ευλογία ο κόπος της οδοιπορίας, ν΄ ακολουθήσεις τα μονοπάτια εκείνα, πάντοτε βέβαια με κάποιον έμπειρο-οδηγό  προσκυνητή, να κουραστείς έως ότου φθάσεις στο μοναχικό σου προορισμό: «Αν δεν ιδρώσεις και δεν πονέσουν τα πέλματά σου, Άγιον Όρος δεν εγνώρισες», συνήθιζαν να συμβουλεύουν οι παλαιότεροι Αγιορείτες! Ακολουθήσαμε τη συμβουλή τους. Τώρα, πόσο και σε ποιο βαθμό γνωρίσαμε το Όρος, δεν είναι της παρούσης, δεν αφορά τους αναγνώστες μας. Ακόμη όμως και σήμερα, μας αναπαύει η οδοιπορία  στην Αθωνική γη. Και αν πεις για τις συζητήσεις που ελάμβαναν χώρα κατά το οδοιπορικά αυτά, ευθύς αμέσως, γι΄ αυτό ξεκίνησα να γράψω, έχω να θυμάμαι τόσα από δαύτες…

Σούρουπο στη Σιμωνόπετρα

Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη,

Θεολόγου – Φιλολόγου, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών

Ήταν ένα διάστημα που επισκεφθόμουν το Άγιον Όρος κάθε μήνα. Κατέφευγα και αποθήκευα εκεί τις υποσχέσεις και τους φόβους μου, τις ανησυχίες, τα λάθη, κάθε αντίλογη και οξύμωρη σκέψη. Άλλωστε, πολλές από αυτές, χρόνια με ¨ταλαιπωρούσαν¨ και ευτυχώς, ακόμη και σήμερα, με λυπήθηκε ο Πανάγαθος Θεός, μού της παρέδωσε ως δωρεά, δωρεά στον αμαρτωλό, δωρεά στον άνθρωπο! «Ολίγον κατ΄ολίγον» με συμβούλευε ο γέροντάς μου, «ολίγον κατ΄ολίγον  και θα διδαχθείς από τα λάθη σου. Φθάνει όμως να κρατήσεις το ¨αφήφιστον¨. Να αποκηρύξεις δηλαδή κάθε σκέψη που σου υπενθυμίζει όσα ¨καλά¨ έκαμνες, να απο-οικιοποιηθείς όσα ο Θεός σου εμπιστεύθηκε ως ¨τάλαντο¨, ως ¨Σταυρό¨, ως ¨παιδαγωγίᨻ, συνήθιζε να μου υπενθυμίζει σε κάθε μου εξομολόγηση. Έκαμνα προσπάθεια τότε να προχωρήσω και να προσχωρήσω σε όσα φιλάρετα με συμβούλευαν οι Πατέρες. Άκουγα πολλά, έβλεπα περισσότερα, άλλα τα λησμόνησα και άλλα προχώρησαν και με ξέχασαν ωσαύτως. Πάντοτε όμως αντηχούσε στα ακουσίως-θέλω να πιστεύω ακόμη και σήμερα-κωφεύοντα ώτα μου εκείνη η μεταφυσική αγωνία μου, εκείνοι οι προβληματισμοί που αν και νέοι στην ηλικία, μέσα στο Περιβόλι της Κυρίας Θεοτόκου διανθίζονταν στο βαθύ μπλε και άλλοτε κόκκινο ηλιόγερμα και ξεχνούσαν και Θεό και Παράδεισο και άνθρωπο! «Μήπως η νοσταλγία τους, για την αιώνια πατρίδα, εξαντλείται σε ρωμαντικούς περίπατους στα ξανθά ακρογιάλια των θαλασσών, και δεν τολμούν να ξανανοιχτούν με τη νεανική σχεδία τους στο γαλάζιο αλλά επικίνδυνο κι απέραντο Πέλαγος; Μα όλα αυτά, κι ακόμη η αγωνία, ο φόβος, η έγνοια, η απελπισία, ο θάνατος, είναι σημεία που ωριμάζουν το νέο, γιατί τον κάνουν και πονεί. Ο πόνος είναι και σ΄αυτή την περίσταση, ένας μεγάλος δάσκαλος»[1].